Δεύτερη μέρα της χρονιάς. Κάπου τρεις σταγόνες να πέφτουν από τον ουρανό, κάπου ο ήλιος να βγαίνει και να χάνεται, μαζί και το κρύο.
Πήραμε τη γραμμή του δρόμου, αυτή που λίγο και θα σκάσει στη θάλασσα, από το λιμάνι ως και τον Άγιο Βασίλη, κι αγναντέψαμε σύννεφα να περνούν, να κρύβουν και να αγκαλιάζουν τα αντικρινά Μέθανα, όσο το Αγκίστρι λάμπει στον ήλιο. Ούτε ένα κύμα δε συνάχθηκε με το άλλο να βάλουν αμανάτι να γκρεμίσουν τα βράχια που τα περιορίζουν, και τα γλαρόπουλα παιχνίδιζαν στον αγέρα, στα παγκάκια και οι κόρακες ψαχούλευαν τροφή στ' αμολημένα υπόλοιπα των σκουπιδιών.
Όμορφα που είναι!
Έμοιαζε να μην έχεις ανάγκη τίποτα, παρά ετούτη την ομορφιά, την ολοστόλιστη φύση και το λιτό καμπαναριό στην άκρη του Άη Βασίλη. Πέρα από γιορτινή η μέρα, ούτε να' χει γιρλάντες πουθενά, μήτε να αγιοβασίληδες και φωτεινές μπάλες στις κολώνες, παρά ήχους απ' τους πλαταγισμούς της θάλασσας και πουλιά να κελαηδούν! Άιντε και κανά ψαρά, στην άκρη της προκυμαίας να αναστενάζει βαθιά, όπως θυμάται κανείς τα χρόνια που φύγαν.
Καλή χρονιά!!!
Δημοσίευση σχολίου