Έξι χρόνια συμπληρώθηκαν εχθές, 9 Μαΐου από την ημέρα που ο Αιγινήτης ζωγράφος, Φραγκίσκος Κάππος, κίνησε να συναντήσει τους Αγγέλους του.
Υπήρξε ένας υπηρέτης της Τέχνης που ακολούθησε και δοκιμάστηκε επιτυχώς σε όλο το φάσμα της. Ήταν πιστός, αδιάκοπος εργάτης της. Πέρα από το έργο του, τις εκθέσεις του, το ταλέντο του που ξέρουμε όλοι, θυμόμαστε έναν υπέροχο άνθρωπο. Χαμογελαστός πάντα, έψαχνε συνεχώς νέα πράγματα, μιλούσε με όλους και για όλους με τα καλύτερα λόγια. Ο Φραγκίσκος είχε ένα φλέγμα εκλεπτυσμένο και βαθιά λαϊκό, ένα χαρακτήρα που συναντάς σπάνια.
Το κενό που άφησε δυσαναπλήρωτο. Η φιγούρα του λείπει από τα χρώματα που τόσο λάτρεψε.
Ο αείμνηστος καλλιτέχνης της Αίγινας , Φραγκίσκος Κάππος – γεννήθηκε στην Αίγινα το 1938 και απεβίωσε τον Μαίο του 2012
Σπούδασε ζωγραφική και ενδυματολογία στή Ιταλία .
Εργάστηκε σαν ενδυματολόγος και τεχνικός Σκηνογράφος στο Εθνικό Θέατρο και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Τα τελευταία χρόνια ζούσε μόνιμα στην Αίγινα και ασχολείτο με τη Ζωγραφική
Στο σημείωμά του για την έκθεση του » οι τελευταίοι άγγελοι που πραγματοποιήθηκε το 2007 στο Λαογραφικό Μουσείο γράφει :
ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ
Έφτασα στα εβδομήντα μου χρόνια, πέρασα πολλές φάσεις, ζωγράφισα πολλά πράγματα.
Στις προσωπικές μου στιγμές κατέφευγα στους Αγγέλους, στα ενδιάμεσα αυτά όντα μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Μικρότερος ζωγράφιζα τους Αγγέλους με αστρόσκονη και φως.
Σε μια δύσκολη στιγμή ζωγράφισα τους Ακρωτηριασμένους Αγγέλους . Σε μια έκθεση που έκανα στην Αίγινα έγγραφα σε ένα σημείωμα μου : « Με το δικαίωμα που έχει ο καλλιτέχνης να μπαίνει στην ψυχή μακρινών Κόσμων, να αφουγκράζεται και να μεταφέρει τις βουβές φωνές
,και τις κρυφές των εικόνες, επιχειρώ μια επίσκεψη στον κόσμο των Ακρωτηριασμένων Αγγέλων.
Αλήθεια τι να γράψω γι’ αυτόν τον τόσο μακρινό και τόσο κοντινό μας κόσμο – που με κατέχει ένας φόβος – ότι είναι ο κόσμος των συμβόλων και των ιδεών μας, των κερματισμένων σκέψεων και εικόνων που ελλοχεύουν στα τρίσβαθα της ψυχής μας.
Το μόνο που θα ‘θελα να πω είναι η λύπη που ο καθένας μας αισθάνεται όταν νιώθει να φεύγει από τον ώμο του το τρυφερό βάρος της παρουσίας του αγγέλου του. Του μικρού Αγγέλου με τα λευκά φτερά, που φεύγει ν’ ακολουθήσει το δρόμο της προσωπικής του περιπέτειας.
Κι ύστερα έρχεται μπροστά σου εξουθενωμένος, τραυματισμένος κατά κράτος νικημένος, συντετριμμένος από τους γίγαντες αγγέλους που συνάντησε στο δρόμο του. Και τότε με τρόμο και φρίκη συνειδητοποιείς ποος ήσουν και συ μαζί του.
Είσαι και συ πιτσιλισμένος από το αίμα του, έζησες και συ τη μάχη του,
ανίκανος να τον βοηθήσεις, με τα μέλη ακρωτηριασμένα, βουβό στόμα, μάτια γεμάτα αγωνία, θύμα της αυτοσυντριβής σου».
Οι σημερινοί μου άγγελοι, – οι άγγελοι των εβδομήντα χρόνων, – είναι φτιαγμένοι από χώμα και αίμα. Και προαναγγείλουν τον θάνατο.
Είναι κρυμμένοι στις ρωγμές της γης και δεν μεταδίδουν μηνύματα, αλλά εκπέμπουν αναθυμιάσεις, από ένα κόσμο που θα μπορούσε να είναι καλλίτερος και όμως τσαλαβουτιέται στο ίδιο του το αίμα.
ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΚΑΠΠΟΣ
Δημοσίευση σχολίου